انشا (اصول)انشا، ابراز اعتبار، یا ایجاد معنا به وسیله لفظ در عالم اعتبار است. ۱ - تعریفانشا، به معنای ایجاد معنا از طریق لفظ در عالم اعتبار می‌باشد؛ برای مثال، وقتی متکلم در مقام انجام معامله بیع، لفظ «بعت» را به کار می‌برد، مفهوم «ایجاب بیع» را در خارج ایجاد نموده و رضایت خود را به بیع اعلام می‌کند. ۲ - اقوال اصولیین در تعریف انشابرخی مانند مرحوم آیت‌الله خویی، تعریف مشهور را از انشا، نپذیرفته و اظهار می‌کنند که انشا فقط بر ابراز امر اعتباری دلالت می‌نموده و کاشف از آن است، ولی سبب ایجاد معنا نمی‌شود. برخی دیگر می‌گویند: مراد از انشا، مرکب تامی است که قابل تصدیق و تکذیب نمی‌باشد و شامل استفهام، امر، نهی، التماس، دعا، تمنی، ترجی، قسم، ندا و غیر آن است. در این تعریف، به جمله انشایی، با مسامحه «انشا» اطلاق شده است. [۵]
منطق صوری، خوانساری، محمد، ص۶۷.
[۶]
المعجم الاصولی، حیدر، محمد صنقور علی، ص۲۹۶.
[۷]
کفایة الاصول، فاضل لنکرانی، محمد، ج۱، ص۶۶.
[۸]
اصول الفقه، زهیرالمالکی، محمد ابوالنور، ج۲، ص۶۳.
۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۲۶۵، برگرفته از مقاله «انشا». |